Ziekte van Cushing

Tja, ik kreeg medicijnen voor een te laag schildklierhormoon zoals jullie weten.
Maar deze bleken totaal niet te werken.
Dus hebben baasje en vrouwtje me weer naar de dierenarts gebracht. Een andere dierenarts vanwege
de verhuizing. Omdat mijn spieren aan het verdwijnen zijn, mijn koppie helemaal invalt, mijn vacht slecht is
geworden en mijn buik (lever) enorm opzwelt is er extra uitgebreid bloedonderzoek verricht.
Ik was heel bang, stond helemaal te trillen en mijn staart, voor zover er nog iets over is van mijn ooit zo
mooie staart, hing stijl naar beneden en af en toe zelfs tussen mijn poten. De dierenarts was wel lief hoor
en ik kreeg ook allemaal lekkere koekjes. Maar de geur van angst die daar hing,
nou die maakte mij ook helemaal bang.
Na een paar dagen moesten baasje en vrouwtje weer naar de dierenarts en ik mocht niet mee.
Ik snapte er niks van, waarom mocht ik nou niet mee? Het ging toch om mij?
Maar de uitslagen van het bloedonderzoek hadden aangetoond dat er toch sprake was van Cushing
en nu moest er urineonderzoek volgen om aan te tonen of de tumor in mijn hypofyse zit of in mijn
bijnieren. Ik mocht niet mee omdat ik dan weer van slag zou raken en dat zou het onderzoek beïnvloeden.
Dus baasje en vrouwtje kregen medicijnen mee die ik moest slikken en dan moest er elke ochtend nuchter
urine worden opgevangen. Dat was lachen joh. De eerste dag trapte ik er natuurlijk in, wist ik veel waarom
baasje met een enorme lepel achter mij aanliep.....Maar de volgende dag wist ik dus wat hij ging doen.
Ja dag, ik laat dat dus geen tweede keer gebeuren hè. Dus elke keer als baasje met die lepel aan kwam
zetten glipte ik snel een stukje verder de tuin in. Tot helemaal achter één van de vijvers. Jammer dat vrouwtje
dat niet gefilmd heeft. Uiteindelijk is het hem wel gelukt maar niet zonder slag of stoot. Ha!!
Helaas had baasje daar weer van geleerd en deed hij me de volgende dag aan de lijn. Sjucht.

Nu moesten we weer wachten op de uitslag. Baasje en vrouwtje gingen een paar dagen later weer naar de
dierenarts en kwamen heel droevig weer terug. Vrouwtje had zelfs tranen in de ogen. Ik kreeg heel veel knuffels.
Het blijkt dat een operatie wel kan als de tumoren tenminste niet zijn uitgezaaid, maar dat de kans dat ik die operatie
zou overleven heel klein is omdat ik al zo verzwakt ben. De dierenarts schat dat ik nog ongeveer een half jaartje zal
leven. Medicijnen zou nog kunnen maar ondanks de verzekering is dat wel heel duur en het geeft niet echt veel verlenging.
En vooral zou het heel veel stress geven omdat er dan steeds bloed geprikt moet worden. In het begin heel vaak en
daarna elke maand om te checken of de dosering juist is. Dus in overleg met de dierenarts is toen besloten mij die
lijdensweg te besparen en hebben ze alleen pijnstillers voor me gekregen voor mijn stramme gewrichten.
Nu zijn we dus allemaal verdrietig. Maar.....we hebben wel besloten er dan wel een zo'n mooi mogelijk half jaar van
te maken. Dus we gaan gewoon steeds lekker wandelen, oké, sjokken en vooral niet te ver. En ik geniet nog heel erg van
eten dus ik krijg allemaal lekkere hapjes. En ik krijg heel veel kriebeltjes. En wie weet mag ik ook nog wel een keertje
mee kamperen want dat vind ik altijd zo leuk. Baasje en vrouwtje tillen me ook altijd in de auto want dat gaat zelfs in de
lage auto niet meer, de hoge auto hebben ze gelukkig niet meer. Ik spring altijd heel enthousiast en behulpzaam op en
dan komen mijn voorpoten net op de bumper en voor de vorm til ik dan nog een achterpootje een stukje op maar het lukt
me gewoon niet meer om er in te springen.
Tja, heel stoer ziet het geheel er niet meer uit, maar in elk geval kan ik mee.
Ook het overeind komen gaat vaak moeizaam, vooral op het laminaat, dan moeten baasje of vrouwtje me regelmatig
helpen met opstaan. Op het kleed lukt het nog wel.
Laatst waren baasje en vrouwtje aan het dansen en natuurlijk wilde ik dan ook dansen. Maar dat ging ook niet meer.
Opspringen lukte niet. Toen kroop ik maar tussen ze in en gaf ze kopjes. Ik geloof niet dat het dansen er beter door ging.
Maar gezellig was het wel.

Wat ik nog wel heel goed kan is lekker genieten van het eerste zonnetje!



En het sjokwandelingetje langs onze favoriete beek lukt gelukkig ook nog.



Uiteraard wil ik dan water drinken. Eén van de bijkomende kwalen blijft toch de dorst.
Baasje en vrouwtje noemen me tegenwoordig aqualist....

Vroeger rende ik dan weer terug naar boven.



Nu klauter ik met veel moeite omhoog.

Soms moet baasje me redden en me omhoog tillen. Maar vandaag kon ik het zelf.
Bijna weer boven.

Yesssss, gelukt!

Hieronder hadden we uitzicht op het "moeras".

En mooie paddenstoelen.

Ik waag me maar niet meer aan het klimmen in en klauteren over bomen.

Nou lieve lezers, niet het leukste nieuws op deze pagina. Maar we blijven positief!
Kom snel nog eens lezen want ik ga vast nog wel een paar mooie dingen beleven zolang ik er nog ben.